Jakiś czas temu postanowiłem nadrobić swoje zaległości serialowe i jak możecie się domyślić na pierwszy ogień poszło The Walking Dead sezon trzeci. Po skończeniu pierwszej jego połowy (następna będzie emitowana gdzieś w okolicach lutego) mam dość mieszane uczucia, ale i duże nadzieje odnośnie przyszłości serialu. Zacznijmy jednak od początku.
Moja przygoda z marką The Walking Dead zaczęła się właśnie od serialu. Pierwszy odcinek obejrzałem zaraz po premierze, a był to rok 2010. Wcześniej pogyglowałem trochę w internetach i pomysł na zombie apokalipsę od bardziej ludzkiej strony brzmiał całkiem ciekawie. Oczekiwania miałem w sumie nie za wysokie, parę trailerów było całkiem niezłych; jawił mi się obraz w stylu 28 dni później z domieszką dramaturgii i nieco ciekawszymi bohaterami. Po skończeniu pierwszego epizodu długooo zbierałem szczenę z podłogi. Zaczyna się dość klasycznie dla tego typu produkcji - o to dostajemy bohatera, który całą zagładę przespał w szpitalu, nie ma pojęcia gdzie się znajduje, ile czasu minęło i dlaczego cały budynek jest opustoszały. Dzięki temu prostemu rozwiązaniu twórcy mogli wprowadzić widza w świat opanowany przez zombie, gdzie główny bohater wie tyle, co i my. Był więc wybuch, później napięcie już tylko rosło. Serio. Scena, w której Rick (bo tak na imię ma główny bohater) chowa się pod czołgiem, gdy zewsząd napierają żywe trupy to majstersztyk. Nawet dziś pamiętam ciarki, które przeszły mi po plecach kiedy przyłożył sobie lufę do skroni i gdy już miał oddać strzał... Pojedynczy przykład nie odda zawartej w tym magii, lecz tego typu MOMENTÓW (pisanych wielkimi literami) jest mnóstwo, szczególnie w pierwszym sezonie, nie będę jednak zdradzał wszystkiego żeby uniknąć posądzania o spoilery. W każdym bądź razie byłem oczarowany wyjątkowo głębokimi postaciami, poczuciem zagrożenia, licznymi zwrotami akcji i przede wszystkim naprawdę ciekawą, wielowątkową historią. Wtedy stało się to...
... przyszedł drugi sezon. Żeby opisać jak wielki ból czułem podczas jego oglądania muszę posłużyć się cytatem z pewnego filmu SF, który oddaje to chyba najlepiej - NOOOOOOOOOOO!. Do dziś nie mogę zrozumieć w jaki sposób tak wspaniały horror/dramat można było zmienić w pieprzoną telenowelę. Drugi sezon "Chodzącej śmierci" przypomina bardziej Barwy szczęścia + Chłopi + Zombie. Cała akcja ma miejsce na farmie na środku totalnego wypiz... no gdzieś na wsi i przez wszystkie trzynaście odcinków praktycznie nic się nie dzieje, a momentów, które podnoszą ciśnienie można by wymienić na palcach jednej ręki (chociaż kiedy już są, to naprawdę potrafią zaabsorbować). Rozumiem, że uspokojenie akcji miało na celu jeszcze lepiej ukazać bohaterów, ich motywacje, nadzieje czy też rozterki moralne (chociaż Shane w sumie nie ma tych ostatnich zbyt dużo, parafrazując znaną z Wieśka 2 postać Shane, zwykły sku*wysyn) ale nie trzeba było tego robić w tak dosłowny sposób. Przez większość epizodów wszyscy chodzą po wymienionej wyżej farmie, spierają się o pierdoły, płaczą, śmieją i robią całą resztę tych obyczajowych bzdet. Jeśli podać je w odpowiedniej dawce to owszem mogą być ciekawe, jednak gdy scenarzysta próbuje oprzeć na nich CAŁĄ akcje efekt może być odwrotny, czyli dokładnie tak jak w przypadku drugiego sezonu The Walking Dead.
Do trzeciego sezonu podchodziłem więc z odpowiednią dozą rezerwy i ogromnymi obawami o przyszłość serialu. Straszliwie długo zwlekałem z nadrobieniem go, ale kiedy już znalazłem chwilkę wolnego czasu i odpaliłem pierwszy odcinek wrażenia były (jak już wspominałem wcześniej) dość mieszane. Pierwsze co rzuca się w oczy to fakt, że bohaterowie są niezłymi badassami. Zauważalnie lepiej radzą sobie z bronią palną i ręczną, organizacja też jest bez szwanku, większość z nich to teraz nieco słabsza wersja T-1000. Cierpi jednak na tym realizm (jeśli oczywiście przymkniemy oko na sam fakt istnienia żywych trupów) i serial stał się dużo bardziej naiwny niźli miało to miejsce w poprzednich dwóch sezonach. Nie uważam tego za wadę z jednego konkretnego powodu - materiałem źródłowym jest komiks, a medium to rządzi się swoimi prawami. Tam murzynka z dredami, która z precyzją godną Beatrix Kiddo tnie hordy zombiaków mieczem samurajskim ma rację bytu. Skoro więc serial robiony jest na podstawie serii komiksowej The Walking Dead (sam szczerze mówiąc nie miałem okazji ich przeczytać, ale podobno różnice są dość duże, dlatego wolałem napisać "na podstawie") to pewnych rozwiązań fabularnych po prostu nie dało się uniknąć. Seems legit.
Wracając jednak do meritum: pierwszy odcinek był bardzo dynamiczny i pełen akcji, lecz mimo to twórcy dali bohaterom parę chwil na oddech, dzięki czemu mogli ich lepiej przedstawić. Ogólnie nie było źle, ale odniosłem wrażenie, że ten epizod trochę za bardzo "chciał" i na przekór okazał się być akcją (na której brak wcześniej przecież narzekałem) przeładowany. Końcówka jednak zainteresowała mnie na tyle, że niemal od razu odpaliłem drugi odcinek, a później wszystkie kolejne aż doszedłem do aktualnego i jestem już całkowicie na bieżąco. Naprawdę chylę czoła przed całą ekipą pracującą nad serialem za progres jaki poczynili. Wciągnąłem się niemiłosiernie - tempo jest bardzo dobrze zrównoważone, akcja nie pędzi i cały czas trzyma w napięciu, bo zginąć może w zasadzie każdy. Główna intryga też jest o niebo ciekawsza (Woodbury/Gubernator <3) i mimo swojej przewidywalności śledziłem ją z nie ukrywaną przyjemnością. Miejscówki także są o wiele ciekawsze. Akcja ma miejsce więzieniu, które nasi protoplaści drużyny A odbijają z rąk szwędaczy i urządzają przytulne gniazdko; oczywiście nic nie idzie zgodnie z planem, jedni ludzie umierają inni z kolei wstają z grobów, standard można by rzec. Chociaż nie do końca. Motorem napędowym trzeciego sezonu jest wątek miasteczka Woodbury, całkowicie wolnego od zombie miejsca, gdzie ludzie prowadzą względnie sielankowe życie, niemalże jak z czasów przed apokalipsą. Wiecie, dzieci na ulicach, staruszkowie podziwiający piękno natury, małomiasteczkowość wręcz wylewa się z ekranu. Oczywiście całe Woodbury otoczone jest pilnie strzeżonym murem, więc w zasadzie ludzie żyjący tam są uwięzieni, ale kto by zwracał uwagę na takie pierdoły. Pieczę nad tym kompletnie odrealnionym miejscem sprawuje człowiek zwany Gubernatorem.To wszystko daje dość duże pole do popisu scenarzystom, nieprawdaż?
Na koniec chciałbym jeszcze wspomnieć o postaciach. Wreszcie nie ma chyba żadnego "rodzynka". Pewna postać której wyjątkowo nie trawiłem nareszcie zginęła, więc z każdego odcinka mogę teraz czerpać pełną przyjemność. Ci z was którzy oglądają The Walking Dead pewnie kojarzą Carla, najbardziej irytującą postać dziecięcą jaką tylko można było wykreować. Wiecie co? Polubiłem go. O ile w poprzednich dwóch seriach był raczej ciamajdą, która sprowadzała na bohaterów jedynie kłopoty, o tyle tutaj po prostu wymiata. Nauczył się nawet strzelać z pistoletu i zadziwiająco dobrze mu ta sztuka wychodzi (buono, il brutto, il cattivo w jednym). Często przejmuje inicjatywę, pomaga innym i prawie zawsze wie co robić. Poza tym jak można nie lubić dzieciaka z pistoletem większym niż jego głowa? Rickiem targają za to własne demony i dla dobra grupy jest w stanie zrobić wszystko, co prowadzi go do podejmowania coraz trudniejszych decyzji, a zabicie praktycznie przypadkowej osoby przestaje stanowić dla niego problem. W naprawdę fajny sposób pokazana jest jego wewnętrzna walka i przerażenie faktem do czego rzeczywiście może być zdolny.
Pierwsza połowa trzeciego sezonu wypada nadzwyczaj dobrze, widać ogromny postęp w stosunku do sezonu poprzedniego, który w moim mniemaniu był jednym wielkim nieporozumieniem. Parę rzeczy co prawda ciągle mi przeszkadzało, niektóre rozwiązania fabularne były ciut durne, a kilka dłużyzn potrafiło lekko znudzić, ale w ogólnym rozrachunku The Walking Dead udało się podnieść z popiołów i z niecierpliwością będę czekał na kolejne odcinki.
PS. Nie lubię długich powitań, więc powiem tylko, że nazywam się Kamil, reszta brudów wypłynie pewnie później. Liczę na uwagi odnośnie tekstu i wyglądu bloga, bo o ile o ten pierwszy raczej się nie martwię (chociaż jestem otwarty na krytykę), o tyle nie mogę znaleźć złotego środka co do wyglądu tego wszystkiego. Pis jou.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz